169x70_dicapro  peri.1  www.iatreion.gr
 
 
Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΥ - 09/05/2007

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ
ΤΗΣ «ΜΑΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΥ»
Πριν από μερικά χρόνια (μέχρι το 1975) ο βελονισμός θεωρείτο μια μαγική πράξη, μια μαγική θεραπεία. Ο βελονιστής τοποθετούσε μια μικρή βελόνα στο πόδι του πάσχοντα και επηρέαζε τον πόνο στον ώμο του ή ρύθμιζε τη λειρουργία του στομάχου του. Δεν υπήρχε κάποιος γνωστός μηχανισμός, κάποια γνωστή νευρική οδός που να εξηγούσε το φαινόμενο αυτό.
Σχετικά πρόσφατα, οι ερευνητές (νευροφυσιολόγοι) διαπίστωσαν ότι ο οργανισμός διαθέτει ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου του πόνου.
Περιγράφονται «πύλες πόνου», περιοχές στον εγκέφαλο και στο νωτιαίο μυελό, που επιτρέπουν ή απαγορεύουν σε σήματα πόνου, που φθάνουν από την περιφέρεια, να περνούν προς τον εγκέφαλο και να βιώνονται από τους ασθενείς ώς πόνος. Οι πύλες του πόνου μπορεί να είναι ανοικτές, μισόκλειστες ή κλειστές, οπότε ανάλογα επιτρέπεται ή απαγορεύεται η δίοδος των νευρικών ερεθισμάτων του πόνου. «Ο θυρωρός τους» είναι μια χημική ουσία που θεωρείται διακόπτης του πόνου για το νωτιαίο μυελό.
Η τοποθέτηση κατάλληλων βελονών διεγείρει νευρικές ίνες οι οποίες μειώνοντας την ένταση των ώσεων του πόνου που φθάνουν στο νωτιαίο μυελό από άλλες νευρικές ίνες, ελαττώνουν την ποσότητα της ουσίας «θυρωρού» με τελικό αποτέλεσμα τη μείωση της έντασης του πόνου που αντιλαμβανόμαστε.
Περιγράφονται επίσης ουσίες με ισχυρή παυσίπονη δράση που εκκρίνονται από τα κύτταρα του νευρικού συστήματος. Μερικές από αυτές μοιάζουν χημικά με τη μορφίνη (ενδορφίνες, δυνορφίνες, εγκεφαλίνες) και ανήκουν στο οποιούχο σύστημα αναλγησίας, ενώ άλλες με διαφορετική χημική δομή (σεροτονίνη, κατεχολαμίνες: αδρεναλίνη και ναραδρεναλίνη) ανήκουν στο μη οπιούχο σύστημα αναλγησίας.
Τα ενδογενή (δικά μας) συστήματα αναλγησίας μέσω των ουσιών αυτών εμποδίζουν τη δίοδο των επώδυνων ερεθισμάτων από το νωτιαίο μυελό προς τον εγκέφαλο, προς την περιοχή αντίληψης του πόνου. Οι επιστήμονες απορούν γιατί ο οργανισμός μας δεν κινητοποιεί πάντα το «οπλοστάσιο» που διαθέτει.
Η βασική αποστολή του βελονισμού είναι να αναλάβει να διαχειριστεί τον πόνο, τροποποιώντας τις χημικές αντιδράσεις στην περιοχή του πόνου και στο νωτιαίο μυελό. Υπάρχουν δύο σαφώς διακριτές δράσεις του βελονισμού.
Η πρώτη είναι αναλγητική και αφορά στον οξύ πόνο. Το παυσίπονο αποτέλεσμα είναι άμεσο στην περιοχή του πόνου και εφαρμόζεται στην οξεία οσφυαλγία-αυχεναλγία, στην οξεία περιαρθρίτιδα του ώμου, στον κωλικό του νεφρού, στο μετεγχειρητικό πόνο.

Η δεύτερη δράση είναι θεραπευτική και αφορά στο χρόνιο πόνο ή σε χρόνια δυσίατα νοσήματα. Σύμφωνα με την νευρωνική θεωρία, τοποθετώντας βελόνες σε συγκεκριμένα σημεία ή σε επώδυνα σημεία ενεργοποιούνται νευρικά κυκλώματα σε τρία διαφορετικά επίπεδα: α) τοπικά γύρω από τη βελόνα, β) περιοχικά, μέσω αντανακλαστικών τόξων και γ) γενικά στον οργανισμό, ερεθίζοντας ομοιοστατικά ενδογενή συστήματα, που είναι μπλοκαρισμένα λόγω της χρονιότητας της πάθησης.
Ένα μέρος λοιπόν της «μαγείας του βελονισμού» ερμηνεύτηκε. Η ανακάλυψη των νευροδιαβιβαστικών ουσιών και η περιγραφή των ενδογενών συστημάτων ελέγχου του πόνου απέδειξε ότι η βιολογική δράση του βελονισμού μπορεί να κρύβεται στα νευρωνικά δίκτυα του περιφερικού και του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Από το βιβλίο:

«Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΥ»

Μ.Γ. Καράβη, Φυσιάτρου
Αθήνα, 2006, Εκδόσεις ΙΤΜΕ


 topten
 www.fsa.gr
 dok.1
 weather_gif
 ΑΓΩΓΗ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ