|
Ποια είναι η μακροπρόθεσμη εξέλιξη
(πρόγνωση) της ιριδοκυκλίτιδας;
Η ιριδοκυκλίτιδα, αν δε θεραπευθεί, μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες, όπως θόλωση του φακού των οφθαλμών (καταρράκτης), αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης (γλαύκωμα) και τύφλωση. Παρόλα αυτά, αν θεραπευθεί στα πρώτα της στάδια, ανταποκρίνεται πολύ καλά στη θεραπεία. Η έγκαιρη διάγνωση είναι επομένως το κυριότερο καθοριστικό στοιχείο της πρόγνωσης.
Επιτρέπονται οι εμβολιασμοί;
Εάν ένας ασθενής βρίσκεται υπό θεραπεία με ανοσοκατασταλτική αγωγή (στεροειδή, μεθοτρεξάτη, αντι-TNF κλπ), οι εμβολιασμοί με ζωντανούς, εξασθενημένους μικροοργανισμούς (όπως κατά της ερυθράς, ιλαράς, παρωτίτιδας, πολιομυελίτιδας Sabin και BCG) πρέπει να αναβληθούν λόγω του πιθανού κινδύνου ανάπτυξης λοιμώξεων εξαιτίας της μειωμένης ικανότητας του ανοσιακού συστήματος να δημιουργήσει ανοσία. Εμβόλια που δεν περιέχουν ζωντανούς μικροοργανισμούς, αλλά μόνο τις πρωτεΐνες τους (έναντι του τετάνου, της διφθερίτιδας, της πολιομυελίτιδας Salk, της ηπατίτιδας Β, του κοκκύτη, του πνευμονιόκοκκου, του αιμόφιλου, του μηνιγγιτιδόκοκκου) μπορούν να χορηγηθούν, έχοντας ως μόνο θεωρητικό κίνδυνο την πιθανότητα αποτυχίας του εμβολιασμού εξαιτίας της ανοσοκατασταλτικής θεραπείας.
Μπορεί η διατροφή να επηρεάσει
την πορεία της νόσου;
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η διατροφή μπορεί να επηρεάσει τη νόσο. Γενικά, το παιδί πρέπει να ακολουθεί ένα ισορροπημένο, φυσιολογικό για την ηλικία του διαιτολόγιο. Οι ασθενείς που παίρνουν στεροειδή πρέπει να αποφεύγουν να τρώνε παραπάνω από το κανονικό, επειδή τα στεροειδή αυξάνουν την όρεξη.
Μπορεί το κλίμα να επηρεάσει
την πορεία της νόσου;
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το κλίμα μπορεί να επηρεάσει τις εκδηλώσεις της νόσου.
Επιτρέπονται τα αθλήματα;
Η άθληση είναι ένα βασικό στοιχείο της καθημερινής ζωής ενός παιδιού. Ένας από τους κύριους στόχους της θεραπείας της ΝΙΑ είναι να επιτρέψουμε στα παιδιά να ζήσουν όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή και να μη θεωρούν τους εαυτούς τους διαφορετικούς από τους συνομηλίκους τους. Επομένως, η γενική τάση είναι να αφήνουμε τους ασθενείς να αθλούνται και να τους εμπιστευθούμε ότι θα σταματούν την προσπάθεια όταν πονέσουν σε κάποια άρθρωση. Παρόλο που η μηχανική καταπόνηση δεν είναι ωφέλιμη σε μια φλεγμαίνουσα άρθρωση, θεωρείται πως η μικρή βλάβη που μπορεί να επακολουθήσει είναι πολύ μικρότερη από το ψυχολογικό τραύμα που θα δημιουργηθεί από την απαγόρευση στο παιδί να εξασκεί αθλήματα με τους φίλους του εξαιτίας της νόσου. Αυτή η επιλογή είναι μέρος μιας πιο γενικής συμπεριφοράς που τείνει να ενθαρρύνει ψυχολογικά το παιδί να είναι αυτόνομο και να μπορεί να τα βγάζει πέρα μόνο του σύμφωνα με τα όρια που του επιβάλλει η νόσος. Πέρα από αυτές τις απόψεις είναι καλύτερα να προτιμώνται αθλήματα στα οποία δεν υπάρχει καθόλου ή είναι ελάχιστη η μηχανική καταπόνηση των αρθρώσεων, όπως η κολύμβηση ή η ποδηλασία.
Μπορεί το παιδί να πηγαίνει
κανονικά στο σχολείο;
Είναι εξαιρετικά σημαντικό το παιδί να πηγαίνει κανονικά στο σχολείο. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα στο να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο: δυσκολία στο περπάτημα, ελάχιστη αντίσταση στην κούραση, πόνος ή δυσκαμψία. Επομένως, είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε στους καθηγητές τις πιθανές ανάγκες του παιδιού: κατάλληλα θρανία, να κινείται τακτικά κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης ώστε να μην «πιάνεται» και να αποφευχθεί η αρθρική δυσκαμψία και η πιθανή δυσκολία στο γράψιμο. Οι ασθενείς πρέπει να συμμετέχουν όποτε είναι δυνατό στα μαθήματα γυμναστικής. Σε αυτήν την περίπτωση οι ίδιες απόψεις που διατυπώθηκαν παραπάνω σχετικά με το θέμα των αθλημάτων πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Το σχολείο για το παιδί είναι ό,τι και η δουλειά για τον ενήλικα, ένα μέρος όπου μαθαίνει πώς να γίνει αυτόνομο, παραγωγικό και ανεξάρτητο άτομο. Οι γονείς και οι καθηγητές πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να κάνουν το άρρωστο παιδί να συμμετέχει στις σχολικές δραστηριότητες φυσιολογικά, για να έχει όχι μόνο επιτυχία στις σπουδές του αλλά, και καλή ικανότητα επικοινωνίας με συνομηλίκους του και ενήλικες, για να γίνεται αποδεκτό και να χαίρει εκτίμησης από τους φίλους του.
Θα έχει το παιδί φυσιολογική ζωή ενηλίκου;
Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους στόχους της θεραπείας και μπορεί να επιτευχθεί στη πλειοψηφία των περιπτώσεων. Η θεραπεία της ΝΙΑ έχει πραγματικά βελτιωθεί θεαματικά τα τελευταία δέκα χρόνια και αναμένεται ότι αρκετά νέα δραστικά φάρμακα θα είναι διαθέσιμα στο άμεσο μέλλον. Η συνδυασμένη χρήση φαρμακευτικής αγωγής και αποκατάστασης μπορεί στις μέρες μας να προλάβει την αρθρική βλάβη στην πλειοψηφία των ασθενών.
Θα πρέπει επίσης να προσέξουμε πολύ τον ψυχολογικό αντίκτυπο της νόσου στο παιδί και την οικογένειά του. Μία χρόνια νόσος όπως η ΝΙΑ είναι μια δύσκολη πρόκληση για ολόκληρη την οικογένεια και, φυσικά, όσο πιο σοβαρή είναι η νόσος, τόσο πιο δύσκολο είναι να αντιμετωπισθεί. Θα είναι δύσκολο για το παιδί να αντιμετωπίσει κατάλληλα τη νόσο του, εάν δεν το κάνουν οι γονείς του. Οι γονείς συνήθως αναπτύσσουν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με το χρόνια άρρωστο παιδί τους και για να αποτρέψουν οποιοδήποτε πρόβλημα που μπορεί να του συμβεί, γίνονται υπερπροστατευτικοί.
Μια θετική συμπεριφορά των γονέων που υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν το παιδί να είναι όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητο θα είναι εξαιρετικά πολύτιμη και θα βοηθήσει το παιδί να ξεπερνάει τις δυσκολίες που σχετίζονται με τη νόσο, να αντιμετωπίζει επιτυχώς τους συνομηλίκους του και να αναπτύσσει μια ανεξάρτητη, ισορροπημένη προσωπικότητα.
Ψυχοκοινωνική υποστήριξη θα πρέπει να παρέχεται από την παιδορευματολογική ομάδα όταν απαιτείται.
ΠΗΓΗ: www.printo.it
|
